Szumy uszne w uszkodzeniach słuchu spowodowanych hałasem.
STRESZCZENIE Analiza danych epidemiologicznych wskazuje, że narażenie na hałas jest powszechną i jedną z najczęstszych przyczyn powstawania szumów usznych szacowaną na ok. 20,7% wg Hazella, 28% wg Axelssona i 42% wg Palmera.
Biorąc pod uwagę skąpość wiarygodnych danych dotyczących częstości i charakteru szumów usznych u osób narażonych na hałas przemysłowy a zwłaszcza potrzebę obiektywizacji tego subiektywnego objawu postawiono sobie za cel ocenę wzajemnej zależności między szumem, wielkością i rodzajem uszkodzenia słuchu oraz zachowaniem się emisji otoakustycznej. Badaniami objęto 191 osób narażonych na hałas w środowisku pracy o poziomach 88–92 dB(A) zgłaszających zaburzenia słuchu i szum uszny w wieku 25–65 lat (średnio 42,5 ± 7,6) i stażu pracy w hałasie od 9 do 30 lat (średnio 25,9 ± 4,6). Grupę kontrolną stnaowiło 80 osób z odbiorczym uszkodzeniem spowodowanym hałasem przemysłowym w podobnym wieku i stażu pracy, które nie zgłaszały skarg na szum uszny.
Wykazano, że u ok. 59,7% badanych hałas przemysłowy stanowi jeden z najbardziej prawdopodobnych czynników odpowiedzialnych za powstanie szumu usznego. Obecność szumów usznych stwierdzono u 22,5% badanych po 10-letniej ekspozycji na hałas oraz u 46% po 11–20-letnim narażeniu na hałas. Szum uszny u 95,8% badanych miał związek z ubytkiem słuchu a tylko w 4,2% przypadków występował w uszach z prawidłowym słuchem.
U osób narażonych na hałas szumy uszne są najczęściej tj. w 59,2% obustronne i mają charakter stały. Na podstawie przeprowadzonych badań audiologicznych zweryfikowanych audiometrią obiektywną (tympanometria, ABR) u 68,06% badanych stwierdzono uszkodzenie słuchu typu ślimakowego, u 8,37% typu pozaślimakowego oraz u 19,36% badanych stwierdzono ubytek słuchu typu mieszanego oraz inne rodzaje uszkodzeń np. głuchota starcza. Ocena audiologiczna szumu usznego wykazała u 62,3%, że częstotliwość szumu dotyczy regionu wysokich częstotliwości i koreluje z wielkością ubytku słuchu w audiogramie tonalnym.
Natężenie szumu waha się od wartości 10–15 dB do 45 dB. Natomiast u ok. 40,3% badanych hałas nie był jedynym czynnikiem stwarzającym ryzyko ujawnienia się szumu usznego. W tej grupie osób wykazano obecność schorzeń predysponujących takich jak: nadciśnienie, cukrzyca, miażdżyca, zaburzenia gospodarki lipidowej oraz inne czynniki etiologiczne mogące mieć wpływ na częstość występowania szumu jak np. leki ototoksyczne.
Ocena rezultatów pomiarów otoemisji akustycznej wywołanej EOAE i DPOAE wykazała u 58,63% istotne różnice (p < 0,01) w wielkości amplitudy i spektrum emisji EOAE w uszach z szumem w porównaniu do uszu bez szumu o podobnym progu słuchu. Natomiast u 27,74% badanych nie wykazano różnic w pomiarach EOAE w uszach z szumem i bez szumu. Wyniki pomiarów otoemisji DPOAE wykazały u 62% badanych istotne różnice w DP-gramach w uszach z szumem w porównaniu do uszu bez szumu (p < 0,01). Na uwagę zasługuje fakt, że różnice w pomiarach obu rodzajów otoemisji wywołanej (EOAE i DPOAE) w postaci zmniejszenia amplitudy, zwężenia spektrum redukcja emisji bądź całkowity jej zanik w ograniczonym regionie częstotliwości wysokich, wykazano w uszach z szumem w porównaniu do uszu bez szumu, jedynie w przypadkach głuchoty typu ślimakowego.
Ocena wyników pomiarów otoemisji akustycznej wywołanej EOAE i DPOAE wydaje się wskazywać, że metoda ta może być przydatna do oceny udziału mechanizmu ślimakowego w powstawaniu szumu usznego oraz do różnicowania szumu generowanego w ślimaku od szumu, którego źródło znajduje się na innych poziomach układu słuchowego, bądź poza nim. Natomiast nie udało się stwierdzić wzajemnego związki szumu z emisjami spontanicznymi ponieważ emisję tą zarejestrowano tylko u ok. 12% osób narażonych na hałas w tym u 2% osób z prawidłowym słuchem.
Zapoznaj się z dokumentem:
Źródło: http://www.imp.lodz.pl/upload/oficyna/artykuly/pdf/full/Kow2-05m-01.pdf
